Markdown is de facto standaard voor het formatteren van documentatie bestanden bij je broncode. Ook wordt het op veel andere plaatsen gebruikt waar tekst documenten opmaak nodig hebben, terwijl je ze wel leesbaar wilt houden. ook gebruiken sommige applicaties, zoals LogSeq, het als hun bestandsformaat voor hun eigen opslag.

Omdat Markdown gemaakt is om ook als tekst leesbaar en mooi te zijn is er niks dat je tegenhoudt om met “gewone” tools als cat en vim je Markdown te lezen, maar het kan natuurlijk altijd mooier.

Voor in de GUI zijn er een heleboel editors en readers om je Markdown mooi te maken, maar ook in de terminal kan dit. Zo zal vim standaard syntax-highlighting toepassen. Maar het kan natuurlijk altijd mooier…

Greetings, Kubernetes enthusiasts! As a rookie to native Kubernetes—still finding my footing in logs and YAML—I was excited to dive into K8sGPT. This CNCF Sandbox project harnesses AI to scan Kubernetes clusters, diagnose issues, and explain them in simple English, weaving in SRE expertise with cutting-edge technology. I set it up on a local VMware VM running Ubuntu Server 24.04.3, and the experience was both educational and practical. In this blog, I’ll share what K8sGPT is, how I got it running, my hands-on experiences as a beginner, and an invitation for you to explore it too.

Als IT Professionals brengen we vaak lange dagen door achter onze computers. En terwijl veel mensen wel wat handigheidjes kennen in hun favoriete text editor, gebruiken veel mensen maar weinig van de handigheidjes en shortcuts die ze op de commandline bij het invoeren van commando’s kunnen gebruiken.

Dan hebben we het niet over het judicieel gebruik van de geschiedenis en tab-completion, daar hebben we hier in het verleden al naar gekeken, maar naar de editing faciliteiten die je ook hebt bij het intypen van je commandlines.

In een moderne IT omgeving is het heel erg makkelijk om oplossingen te bedenken en te maken die erg complex zijn, terwijl hetzelfde probleem over het algemeen ook met minder complexiteit opgelost kan worden. Dit zegt niks over de effectiviteit van de oplossing, maar wel over de onderhoudbaarheid.

Complexe oplossing zijn vaak foutgevoeliger, en moeilijker te onderhouden dan elegantere, minder complexe, oplossingen.

In Bash scripts is het mogelijk om bepaalde signalen af te vangen voordat ze het huidige draaiende proces raken. Het script kan dan kiezen om iets anders met zo een signaal te doen.

Netwerken scannen hebben we hier al vaker bekeken, bijvoorbeeld met nmap. Maar dit is wel altijd een commandline bezigheid geweest, met veel opties, vlaggetjes, en een steile leercurve.

Dat moet ook makkelijker kunnen…

De meeste grote muziek streamingsdiensten hebben een officiële desktop client voor Linux, of in ieder geval een web-based player met een Electron client eromheen die moet doen also hij een volwassen client is.

Het nadeel aan deze clients is dat ze meestal veel resources gebruiken, en/of niet mooi in de rest van je desktop passen of integreren.

Bijna iedereen heeft wel eens set -euo pipefail bovenaan een shell script zien staan.

Maar wat betekent dat nou precies? En waarom gebruiken we dat? Waar vind ik daar de documentatie van? Wat is de betekenis van het leven?

In het verleden hebben we op dit kanaal al vaker gekeken naar het configureren van metrics, voornamelijk op Kubernetes platformen. In die gevallen was het vaak een eenvoudige setup met behulp van bijvoorbeeld een Operator, waardoor je met een paar klikken klaar was.

Nu is het tegenwoordig bijna net zo makkelijk om goede, robuuste, metrics te verzamelen van je “klassieke” systemen. De RHEL System Roles Ansible collection heeft een een role genaamd metrics die gebruikt kan worden om Performance Co-Pilot (PCP) te configureren om metrics te verzamelen, maar ook om een Valkey (of Redis op oudere systemen) te configureren om metrics van meerdere hosts te verzamelen, en een Grafana (inclusief dashboards en datasources) op te zetten.

Als je een digitale foto (of ander plaatje) van lage resolutie of kwaliteit hebt, en je wilt die toch kunnen gebruiken ergens waar je een hogere resolutie nodig hebt, dan kun je grijpen naar wat standaard beeldbewerkings software zoals Gimp. Een beetje “scale”, een beetje “sharpen”, en je hebt waarschijnlijk al redelijk snel iets dat je met trots “mèh” mag noemen, misschien zelfs wel “mid”.

Gelukkig zijn er applicaties die niks anders als doen hebben dan het vergroten/verbeteren van plaatjes. Sommigen daarvan zullen niet veel betere resultaten halen dan wat je zelf met generieke bewerking software kon doen, maar anderen gebruiken wat modernere (en CPU/GPU intensievere) algoritmes om een beter resultaat te behalen.